Henryk Sienkiewicz - Krzyżacy - rozdziały 81-84

Henryk Sienkiewicz

Krzyżacy

Rozdział osiemdziesiąty pierwszy

I wojna wybuchła wreszcie, nieobfita z początku w bitwy, ale w pierwszych chwilach niezbyt dla Polaków pomyślna.

Henryk Sienkiewicz - Krzyżacy - rozdziały 71-80

Henryk Sienkiewicz

Krzyżacy

Rozdział siedemdziesiąty pierwszy

Nazajutrz nadeszła chwila odjazdu Zbyszka. On sam siedział wysoko na rosłym koniu bojowym, a swoi otaczali go dokoła. Jagienka, stojąc wedle strzemienia, wznosiła ku młodziankowi w milczeniu swe smutne niebieskie oczy, jakby chcąc przed rozstaniem napatrzyć się na niego do woli. 

Henryk Sienkiewicz - Krzyżacy - rozdziały 61-70

Henryk Sienkiewicz
Krzyżacy

Rozdział sześćdziesiąty pierwszy

Po pogrzebie Danusi Zbyszko nie chorzał obłożnie, ale żył w odrętwieniu. Z początku, przez pierwsze dni, nie było z nim tak źle: chodził, rozmawiał o swojej zmarłej niewieście, odwiedzał Juranda i siadywał przy nim.

Henryk Sienkiewicz - Krzyżacy - rozdziały 51-60

Henryk Sienkiewicz
Krzyżacy

Rozdział pięćdziesiąty pierwszy

Zbyszko począł wypytywać śpiesznie, jak idą, ile jest jazdy, ilu knechtów pieszych, a przede wszystkim, jak daleko się jeszcze znajdują. 

Henryk Sienkiewicz - Krzyżacy - rozdziały 41-50

Henryk Sienkiewicz

Krzyżacy

Rozdział czterdziesty pierwszy

Maćko gotował się do drogi, a Jagienka nie pokazywała się w Bogdańcu przez dwa dni, spędziła je bowiem na naradach z Czechem.

Henryk Sienkiewicz - Krzyżacy - rozdziały 31-40

Henryk Sienkiewicz

Krzyżacy

Rozdział trzydziesty pierwszy

Nazajutrz o południu wysłańcy widzieli się z Jurandem, a w jakiś czas później wyjechali, zabrawszy z sobą de Bergowa, dwóch giermków i kilkunastu innych jeńców. 

Henryk Sienkiewicz - Krzyżacy - rozdziały 21-30

Henryk Sienkiewicz

Krzyżacy

Rozdział dwudziesty pierwszy

Biegli leśnicy poczęli pod wodzą wielkiego łowczego rozstawiać myśliwych długim rzędem na skraju polany, tak aby będąc sami w ukryciu, mieli przed sobą pustą przestrzeń, ułatwiającą strzały z kusz i łuków.

Henryk Sienkiewicz - Krzyżacy - rozdziały 11-20

Henryk Sienkiewicz
Krzyżacy

Rozdział jedenasty

Drugiego dnia po przyjeździe do Bogdańca Maćko i Zbyszko poczęli rozglądać się po swojej starej siedzibie i wkrótce dostrzegli, iż Zych ze Zgorzelic miał słuszność mówiąc, że z początku dokuczy im bieda niemała.

Henryk Sienkiewicz - Krzyżacy - rozdziały 1-10

Henryk Sienkiewicz

Krzyżacy

Rozdział pierwszy

W Tyńcu, w gospodzie „Pod Lutym Turem”, należącej do opactwa, siedziało kilku ludzi, słuchając opowiadania wojaka bywalca, który z dalekich stron przybywszy, prawił im o przygodach, jakich na wojnie i w czasie podróży doznał.

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 46 i zakończenie

Henryk Sienkiewicz 

W pustyni i w puszczy 

ROZDZIAŁ XLVI

Wyprawa kapitana Glena i doktora Clarego nie miała bynajmniej na celu odszukania Stasia i Nel. 

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 43-45

Henryk Sienkiewicz  

W pustyni i w puszczy 

ROZDZIAŁ XLIII

Karawana ruszyła następnego dnia o świcie. Młody Murzyn był wesół, mała despotka łagodna i posłuszna w dalszym ciągu, a Staś pełen energii i nadziei. 

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 40-42

Henryk Sienkiewicz 

W pustyni i w puszczy

ROZDZIAŁ XL

W cztery dni później Staś zatrzymał się na dłuższy wypoczynek na wzgórzu podobnym nieco do Góry Lindego, ale mniejszym i ciaśniejszym. 

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 37-39

Henryk Sienkiewicz 

W pustyni i w puszczy 

ROZDZIAŁ XXXVII

Wyruszyli jednakże dopiero w kilka dni po tej rozmowie. Odjazd po krótkiej modlitwie, w której polecili się gorąco Bogu, nastąpił wraz ze świtem o godzinie szóstej rano.

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 34-36

Henryk Sienkiewicz

W pustyni i w puszczy

ROZDZIAŁ XXXIV

Nazajutrz poranne słońce oświeciło dziwne widowisko. Staś chodził wzdłuż skalnej ściany, zatrzymywał się przed każdym Murzynem, skrapiał mu czoło wodą i wymawiał nad nim sakramentalne słowa. 

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 31-33

Henryk Sienkiewicz
W pustyni i w puszczy

ROZDZIAŁ XXXI

Poczęły się ciężkie i pełne lęku dni oczekiwania. Drugi atak przyszedł dopiero po tygodniu — i nie był tak silny jak pierwszy, ale Nel uczuła się po nim jeszcze słabszą. 

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 28-30

Henryk Sienkiewicz
W pustyni i w puszczy

ROZDZIAŁ XXVIII

Nowa siedziba, którą Staś nazwał „Krakowem”, została urządzona w przeciągu trzech dni. Ale przedtem złożono w „męskim pokoju” główne pakunki — i w chwilach wielkiej ulewy młoda czwórka znajdowała w olbrzymim pniu jeszcze przed wykończeniem mieszkania doskonałe schronienie. 

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 25-27

Henryk Sienkiewicz
W pustyni i w puszczy

ROZDZIAŁ XXV

Słońce wzeszło nareszcie i rozświeciło dżunglę, kępy drzew i las. Lwy znikły, zanim pierwszy promień zabłysnął na widnokręgu. 

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 22-24

Henryk Sienkiewicz
W pustyni i w puszczy

ROZDZIAŁ XXII

Zanim Staś i młody Murzyn poodciągali na boki wąwozu zabitych Arabów i ciężkie cielsko lwa, słońce zniżyło się jeszcze i wkrótce miała zapaść noc. 

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 19-21

Henryk Sienkiewicz
W pustyni i w puszczy

ROZDZIAŁ XIX

Odwiedziny u Mahdiego i rozmowa z nim widocznie nie uzdrowiły Idrysa, gdyż w nocy jeszcze zachorował ciężko, rano był już nieprzytomny. 

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 16-18

Henryk Sienkiewicz

W pustyni i w puszczy 

ROZDZIAŁ XVI

Stanęli na krańcu miasta, w domu, który poprzednio był własnością bogatego kupca włoskiego, a po zamordowaniu jego w czasie szturmu do miasta dostał się przy podziale łupów Tadhilowi.

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 13-15

Henryk Sienkiewicz

W pustyni i w puszczy 

ROZDZIAŁ XIII

We dnie chronili się w ukrytych i trudno dostępnych miejscach wśród skał i rozpadlin, a nocami pędzili bez wytchnienia, póki nie minęli pierwszej katarakty. 

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 10-12

Henryk Sienkiewicz

W pustyni i w puszczy

ROZDZIAŁ X

Wszyscy w jednej chwili rzucili się z okropnym krzykiem na Stasia, w mgnieniu oka wydarli mu strzelbę, naboje i przewróciwszy go na ziemię skrępowali mu ręce i nogi postronkami, bijąc go przy tym i kopiąc, póki wreszcie nie odpędził ich Idrys w obawie o życie chłopca.

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 7-9

Henryk Sienkiewicz
W pustyni i w puszczy

ROZDZIAŁ VII

A tymczasem wielbłądy pędziły jak huragan po błyszczących od księżyca piaskach. Zapadła głęboka noc. Księżyc, z początku wielki jak koło i czerwony, zbladł i wytoczył się wysoko. 

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 4-6

Henryk Sienkiewicz
W pustyni i w puszczy

ROZDZIAŁ IV

Zarówno pan Tarkowski, jak pan Rawlison, który kochał nad życie swoją małą Nel, ucieszyli się bardzo z przybycia dzieci. Młoda parka powitała też z radością ojców, ale zaraz poczęła się rozglądać po namiotach, które były już zupełnie wewnątrz urządzone i gotowe na przyjęcie miłych gości. 

Henryk Sienkiewicz - W pustyni i w puszczy - rozdziały 1-3

Henryk Sienkiewicz
W pustyni i w puszczy

ROZDZIAŁ I

— Wiesz, Nel — mówił Staś Tarkowski do swojej przyjaciółki, małej Angielki — wczoraj przyszli zabtie (policjanci) i aresztowali żonę dozorcy Smaina i jej troje dzieci — tę Fatmę, która już kilka razy przychodziła do biura do twojego ojca i do mego.

Juliusz Słowacki - W pamiętniku Zofii Bobrówny

Juliusz Słowacki

W pamiętniku Zofii Bobrówny

Niechaj mnie Zośka o wiersze nie prosi,
Bo kiedy Zośka do ojczyzny wróci,

Józef Wybicki - Mazurek Dąbrowskiego

Józef Wybicki

Mazurek Dąbrowskiego

Polski hymn państwowy od 1927 roku


Jeszcze Polska nie zginęła,
    Kiedy my żyjemy.

    Co nam obca przemoc wzięła,